Dziennik alatym, 04 wrz 18

Jadłabym. Albo nie jadłabym NIC i zrobiłabym sobie SnakeJuice: https://youtu.be/t8794X4I8nk Powiedz mi, po co męczyć się z tym uczuciem głodu? 

Nie tyle głód, bardziej odreagowanie emocji...😔 Naprawdę staram się myśleć pozytywnie, ale moje życie chyba tego nie lubi 😂 

Alatym, jeśli jesz tyle, ile wpisujesz w dziennik, to masz prawo negatywne emocje odczuwać trzy razy dotkliwiej. Naprawdę jesz tak mało? :( 

Niestety tak... Za dużo stresu ostatnio, a przez nieprzyjemne zawirowania z odżywianiem rok temu właśnie tak reaguje. Jednocześnie mam ochotę zjeść wszystko, ale jakoś jak mam coś zjeść to mi przechodzi...  

Mówiłaś, że podobałaś się sobie, jak byłaś chudsza. Jak wtedy schudłaś? I jak przytyłaś? 

I nie masz tak, że ten niewyraźny głód ("zjadłabym wszystko, nie zjadłabym nic") przybiera zawsze na sile, kiedy coś zjesz? 

Schudłam trochę zbyt dużo przez zaburzenia, stres przed maturą i wrednego ojca do 45kg. W tym momencie wolałam siebie z 50. Jakoś wyszłam dzięki przyjaciółce, potem pozwoliłam sobie trochę za dużo i jestem tu gdzie teraz.  

Ten niewyraźny głód jak go nazwałaś pojawia się kiedy nie jestem zbyt zajęta.  

To prawda, ten głód nie pojawia się zawsze... Ale generalnie dobrą wskazówką, że coś jest bardzo nie tak, jest jeśli zjedzenie posiłku zamiast sytości i ulgi przynosi tylko większy głód. Jeśli tak masz, to zdecydowanie musisz zacząć więcej jeść, bo schodzisz znów na drogę, na której byłaś. 😞 Ja nie wiem, dla mnie doświadczenie zaburzeń odżywiania pozostanie chyba traumą na całe życie, jak to możliwe, że ty nie bronisz się przed tym rękami i nogami? 😕 

Może dlatego, że przez delikatny szantaż nikt nie nie zdiagnozował tego tak na prawdę, więc mogę się oszukiwać, że nie było oficjalnie i się nie liczy. Ale myślę, że bardziej przytłaczają nie ostatnie nieprzyjemne wydarzenia, a nie zapowiada się na koniec, raczej jak początek domina.  

Wiesz, mnie też nikt nie zdiagnozował, ale teraz to widzę czarno na białym. I dopiero jak przyznałam sama przed sobą, że to, z czym się zmagałam, to zaburzenia odżywiania - to zaczęłam zdrowieć. Ale faktycznie, zaburzenia mogą mieć swoje podłoże, u ciebie mogą być reakcją na te nieprzyjemne wydarzenia o których mówisz, i póki one nie ustąpią, to pewnie nie ma też szans na uporanie się z ZO... Może warto byłoby pójść do psychologa/psychiatry? 

Zabieram się do tego od miesiąca i jakoś ciężko mi dotrzeć, aż 15 min drogi 😂 jak mam być szczera lekarze nie odpychają, am z nimi kontakt zbyt dużo jak na moje 19 lat 

Poza tym dochodzi myślenie "przy takiej wadze nie mogę mieć ZO"  

Twoje ciało zasługuje na lepsze traktowanie niż odreagowywanie stresu, a jeśli rozmowa z psychologiem (to nie lekarz) mogłaby coś zmienić, to warto... Kiedy czytam, jak ktoś siebie niszczy, to przypomina mi się to uczucie głodu, zimna, osłabienia, beznadziei. 😤😓 Okropność! 

ZO są zaburzeniami psychicznymi, więc nieważne, przy jakiej wadze występują. A organizm może być niedożywiony u otyłej osoby. Znasz blog Wilczogłodna? 

Znam, ale niestety ostatnio wykorzystała go w złą stronę (brawa dla mnie za interpretacje). Nie wiem co Ty widzisz na zdjęcia które wstawiłam, ale ja widzę grubą dziewczynę, która nie może osiągnąć celu, więc ciało powinno się zmniejszyć.  

Zrozumiałabym Cię, bo sama tak o sobie myślałam, gdybyś do tego podchodziła pierwszy raz. Ale ty nie możesz powiedzieć, że ta dziewczyna nie może osiągnąć celu, bo już raz go osiągnęła i ciało było mniejsze. Już raz to zrobiłaś, więc udowodniłaś, że potrafisz. Ponieważ to osiągnęłaś poprzez zaburzenia odżywiania, to też dobrze już wiesz, jak fatalnie się wtedy człowiek czuje. I tu nie mogę zrozumieć: ja od kiedy wyszłam z tego stanu, na samo wspomnienie tamtych uczuć mam ochotę wiać, gdzie pieprz rośnie. Czuję się, jakbym wróciła zza grobu. Dlaczego ty tak nie masz?  

Może dlatego, że już raz wróciłam zza grobu i to nie jako metafora. Wtedy na samych kroplówkach trzymali mnie 3 tygodnie. Chociaż teraz może to głupie, ale czuję się bardzo bezsilna i tak jakbym chciała przekazać osobie którą kocham trochę mojego zdrowia, nie ważne że ja na tym stracę. Wiem, że tak się nie da, ale to wewnętrzne uczucie, które wszystko tłumaczy, każdy ból brzucha, każde odgłosy z niego wychodzące, a ochoty tak na prawdę jeść i tak nie mam.  

Czyli jednak masz inną motywację tym razem niż tylko sylwetka... To mogę zrozumieć. Chociaż jeśli ta osoba cię też kocha, na pewno nie chciałaby twojego zdrowia. 

Nawet jeśli to najnowsze wiadomości skutecznie odbierają apetyt, którego i tak już nie miałam.